Pszczoły towarzyszą człowiekowi od najstarszych czasów. Pszczoły były chodowane już w starożytnym egipcie. W Polsce od najstarszych czasów znane było chodowanie pszczół. Pszczoły chodowane były na początku w barciach. Bartnik (bo tak była nazywana osoba uprawiająca opisywane rzemiosło) szedł wówczas do lasu i wynajdywał barci (grubych spruchniałych w środku pni, które zamieszkują dzikie pszczoły). W późniejszych czasach barcie były ścinane i pszenoszone w pobliże osad ludzkich. Ostatnim etapem rozwoju chodowli pszcół są ule. Obecnie wszystkie rodzaje uli są ramkowe.
Ul jest (a przynajmniej powinien być:)) w centrum zainteresowania każdego pszczelarza. Jest "domem" pszczół. Możemy wyszczególnić wiele podziałów uli. Ze względu na możliwość rozbudowy możemy podzielić ule na "leżaki" i "stojaki"."Leżaki" można rozbudowywać w poziomie, natomiast "stojaki" w pionie. Ze względu na wielkość ramki ule możemy podzielić na : - ul wielkopolski miał szeroko-niską i miałą ramkę o wymiarach 360 x 260 mm - ul Dadanta-Blatta miał szeroko-niską ramkę o wymiarach 435 x 300 mm - ul warszawski zwykły miał wysoko-wąską ramkę, ale był mniejszy – jego wymiary wynosiły 240 x 435 mm - ul warszawski poszerzony miał odwrotne wymiary i ramkę wysoko-wąską mierzącą 300 x 435 mm - ul słowiański również miał ramkę wysoko-wąską, ale był zdecydowanie wyższy – miał wymiary 225 x 480 mm - ul Ostrowskiej miał ramkę o wymiarach - 360 x 230 mm.
Ze względu na przeznaczenie miejsca w ulu możemy go podzielić na rodnię (miejsce gdzie królowa składa jaja) oraz miodnię (magazyn miodu). Część magazynu miodu (miodnię) często umieszcza się w nadatawkach. Często komórki miodni są głębsze od tych znajdujących się w rodni co znacznie zniechęca królową do składania w nich jaj.